Lieve jij,
Soms spreekt het leven in stilte. Niet in de drukte van gedachten, niet in de woorden die we zo vaak herhalen, maar in de ruimte ertussen. In dat zachte, ongrijpbare moment waarin iets wil worden gevoeld voordat het begrepen wordt.
Hoe vaak staan we echt stil bij die fluistering?
Die kleine aandrang om een andere richting op te kijken.
Die lichte spanning in je handen voordat je iets nieuws creëert.
Dat onderhuidse gevoel dat zegt: hier zit iets, hier moet ik zijn.
We zijn zo gewend om antwoorden te zoeken buiten onszelf—informatie, richting, bevestiging. Maar wat als het antwoord al in jou leeft? Wat als het zich alleen laat horen als je stopt met zoeken en begint met luisteren?
Ik nodig je uit om vandaag een moment te nemen voor die stilte.
🌿 Sluit je ogen.
🌿 Voel waar in je lichaam iets wil spreken.
🌿 Stel jezelf zachtjes de vraag: Wat fluistert in mij dat ik nog niet durfde te horen?
Er is geen goed of fout antwoord. Misschien komt er een beeld, een woord, een gevoel—of helemaal niets. Ook dat is een antwoord.
Laat het er zijn. Zonder haast, zonder oordeel.
Ik ben benieuwd: wat kwam er bij je op? Voel je vrij om het met me te delen, als dat goed voelt.
Stilte als een spiegel
Soms ligt de diepste waarheid niet in wat we denken, maar in wat we voelen.
In de ruimte tussen gedachten, in de lijnen van intuïtieve beweging.
Deze mandala ontstond in die ruimte—zonder plan, zonder richting. Alleen een uitnodiging om te laten ontstaan wat al in mij leefde.